W dniach 16-17.01.2020 p. Joanna Ożóg uczestniczyła w szkoleniu „Współczesne metody diagnozowania i leczenia tkanek miękkich – Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie (Myofascial Release). Było to jej trzecie szkolenie z zakresu terapii tkanek miękkich i obejmowało podstawy teoretyczne zaburzeń powięziowych i ich znaczenie w dysfunkcjach narządu ruchu oraz teoretyczne i praktyczne zastosowanie rozluźniania mięśniowo – powięziowego .

INFORMUJEMY, ŻE SĄ JESZCZE WOLNE MIEJSCA NA ZAJĘCIA      W GRUPIE BASENOWEJ DLA DZIECI I MŁODZIEŻY                             W WIEKU 12 – 18 LAT – CZWARTEK 17.25
                                                                                                                                 

                                                                                          ZAPRASZAMY WSZYSTKICH CHĘTNYCH UCZESTNIKÓW                 ZAJĘĆ GIMNASTYKI KOREKCYJNEJ W MOGKIK

SZANOWNI RODZICE!!!

Informujemy, że podczas ferii zimowych ( 27.01.2020 r.- 09.02.2020 r. )
zajęć korekcyjnych w Ośrodku i na basenie

                 NIE BĘDZIE

W pierwszym tygodniu ferii organizujemy dla uczestników zajęć korekcyjnych zajęcia rekreacyjne   w godz.10.00-11.00.
Zapisy telefoniczne pod numerem: 41 274-71-96.
W drugim tygodniu ferii mogą Państwo uzyskać informację o procesie korekcyjnym dziecka jak również wykonać badanie postawy ciała.
Zapisy telefoniczne pod numerem: 41 274-71-96.

Staw biodrowy – staw kulisty panewkowy łączący kończynę dolną z miednicą

                                                     Budowa stawu biodrowego

Ukrwienie stawu biodrowego

Staw biodrowy zaopatrują w krew dwa źródła:
Tętnice przyśrodkowa i boczna okalająca udo dochodzą do głowy kości udowej od strony szyi kości udowej.
Tętnica udowa zaopatrująca głowę kości udowej od strony panewki stawowej, przechodzi przez więzadło głowy kości udowej.

Jałowa martwica głowy k. udowej

Zaopatrzenie w krew stawu biodrowego ma duże znaczenie kliniczne. Uszkodzenie tej tętnicy może doprowadzić do martwicy głowy kości udowej. Uszkodzenie to występuje u dzieci między 3 a 9 rokiem życia. Objawia się bólem biodra i kolana.

                                          Więzadła stawu biodrowego

Przemijające zapalenie stawu biodrowego

Jest schorzeniem tajemniczym i słabo poznanym. Dotyczy głównie chłopców (stosunek 2:1), w wieku od 3 do 10 lat. W większości przypadków nie jest jasna przyczyna jego powstawania, choć wiadomo, że rozwija się często w czasie wirusowej infekcji górnych dróg oddechowych.
Objawem tej choroby jest nagły, rwący ból umiejscowiony w pachwinie i biodrze, promieniujący czasem do stawu kolanowego. Ból stawu kolanowego, nawet izolowany, u dzieci bardzo często świadczy o chorobie biodra. Dziecko zwykle zgłasza silny ból, utyka. Niekiedy zaprzestaje w ogóle chodzenia. Objawem jest znaczne ograniczenie ruchomości stawu biodrowego.
W przypadku przemijającego zapalenia zaleca się głównie odpoczynek, którego zadaniem jest odciążenie chorego stawu. Rodzice powinni organizować dzieciom takie zabawy czy zajęcia podczas których zachowają tzw. „ciszę mechaniczną”. Jest ona niezbędna by ograniczyć aktywność fizyczną i zmniejszyć ruch. Stosuje się także leczenie farmakologiczne, podając dziecku leki przeciwzapalne, głównie ibuprofen i diklofenak.

Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazja stawu biodrowego to najczęstsza wada wrodzona, polegająca na zniekształceniu biodra. Najczęściej stwierdzana jest u płci żeńskiej, może współistnieć z innymi wadami wrodzonymi. Stwierdzono też rodzinne występowanie tej wady.
Dysplazja może występować w dwóch postaciach: jako czysta dysplazja, charakteryzująca się tylko wadliwym ukształtowaniem biodra, oraz dysplazja z przemieszczeniem głowy kości udowej poza panewkę (wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego).

Dysplazja stawu biodrowego leczenie

Jest niezmiernie proste i polega na powolnym, stopniowym pokonywaniu oporu skróconych mięśni, powodujących ograniczenie odwiedzenia, aż do uzyskania pełnego odwiedzenia. Istotą leczenia jest scentrowanie głowy kości udowej na dno panewki. Takie scentrowanie głowy odciąża niedorozwinięty górny brzeg panewki. Aby utrzymać takie ustawienie biodra, stosuje się różnego rodzaju rozwórki, np. poduszkę Frejki, uprząż Pawlika, szynę Koszli

                                           Charakterystyka dysplazji stawu biodrowego

Ważne wskazówki

Stanie na jednej nodze np. na prawej, lewa k. dolna lekko ugięta, lewa strona miednicy opada, a prawa ustawiona wyżej, co powoduje wygięcie odcinka lędźwiowego w lewą stronę. Prawa strona miednicy podniesie się co spowoduje skrócenie mięśni po prawej stronie w odcinku  L. Kompensacyjnie tułów pochyla się w prawą stronę. Prawa kończyna jest w przywiedzeniu a lewa w odwiedzeniu.

Miednica skośna

Jeśli kolce biodrowe tylne górne i przednie górne jednego talerza biodrowego będą niżej lub wyżej niż drugiego talerza będzie to miednica skośna. Przyczyny: przykurcz zgięciowy w stawie biodrowym, kolanowym, jednostronne płaskostopie skraca funkcjonalnie kończynę dolną , a przykurcz zgięciowy w stawie skokowym wydłuża funkcjonalnie kończynę dolną.

Miednica skręcona

Jest to zaburzenie ustawienia talerzy biodrowych w trzech płaszczyznach i miednicy jako całości. Jeśli ustawienie kolców biodrowych tylnych górnych i przednich górnych będzie asymetryczne w stosunku do drugiego talerza. U osób ze skoliozą lewostronną lędźwiową miednica zrotuje się w lewą stronę, czyli prawa strona miednicy będzie bardziej wypchnięta niż lewa.

LITERATURA:

• Abrams Peter, Atlas Anatomii, Świat Książki, Warszawa 2002
• Dega Wiktor, Ortopedia i Rehabilitacja, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1984
• Materiały ze szkolenia: Skoliozy- Diagnostyka i postępowanie fizjoterapeutyczne
• Zdjęcia z Internetu
• Portal fizjoterapeuty. pl

Dnia 23.11.2019 r. odbyło się w MOGKiK spotkanie ze studentami i wykładowcą Instytutu Studiów Podyplomowych Andrago – Centrum z Kielc kierunek gimnastyka korekcyjna z nauczycielami MOGKiK. W trakcie spotkania kol. Izabela Linek poprowadziła przykładową lekcję gimnastyki korekcyjnej i wyjaśniła na czym polega  badanie postawy ciała przy pomocy urządzenia MORA PROJEKCYJNA. Ponadto studenci dowiedzieli się jak organizacyjnie funkcjonuje Ośrodek i zapoznali się ze specyfiką zajęć gimnastyki korekcyjnej prowadzonej w MOGKiK. Zarówno studenci jak i  nauczyciele MOGKiK są zainteresowani  dalszą współpracą. Pracownicy Ośrodka zaoferowali pomoc w zakresie wiedzy praktycznej dotyczącej korekcji wad postawy.

KSZTAŁTOWANIE POSTAWY CIAŁA

Postawa ciała zmienia się w ciągu całego życia człowieka. Jest wypadkową wielu różnych i zmiennych czynników, takich jak: okres rozwoju, różne typy budowy (asteniczny, atletyczny), stan zdrowia, płeć, tryb życia itp.
Płód , z uwagi na ułożenie w łonie matki, ma kręgosłup ukształtowany łukowato (kształt litery C). Noworodek ma już kręgosłup prosty, bardzo podatny na zmiany pozycji ciała. Już w pierwszych miesiącach życia niemowlęcia istnieją zagrożenia tworzenia się zniekształceń. Szkodliwe może być układanie dziecka stale na tym samym boku, zwłaszcza gdy łóżeczko jest miękkie i ugina się pod ciężarem dziecka, noszenie go stale na tej samej ręce, czy też nakłanianie go do przedwczesnego siadania i stawania.
W pierwszych miesiącach życia dziecka zaczynają tworzyć się krzywizny fizjologiczne kręgosłupa. Podnoszenie głowy, początkowo w pozycji leżącej na plecach, później na brzuchu przyczynia się do wytworzenia lordozy szyjnej. Leżenie na brzuchu jest najlepszą formą przygotowania dziecka do pozycji wyprostnej, ponieważ każde uniesienie głowy, rąk, tułowia i nóg wzmacnia mięśnie grzbietu i karku.
Pozycja siedząca, nadająca kręgosłupowi zupełnie inne warunki mechaniczne, sprzyja powstawaniu kifozy piersiowej. Sprawdzianem, czy dziecko dojrzało na tyle by przyjąć postawę siedzącą, jest kręgosłup prosty lub o bardzo niewielkim tyłowygięciu. Jeśli dziecko nie jest w stanie samo się utrzymać w tej pozycji i siedzi podparte np. poduszkami, oznacza to niedojrzałość motoryczną do pionizacji z uwagi na zbyt słaby mięsień – prostownik grzbietu. Należy wówczas zaniechać sadzania dziecka do czasu wzmocnienia tychże mięśni.
Przybranie pozycji stojącej stwarza warunki do tworzenia się lordozy lędźwiowej. Początkowo spionizowane dziecko ma fizjologicznie słabo zaznaczone krzywizny kręgosłupa. Pogłębiają się one w czasie jego rozwoju pod wpływem działania sił nacisku, sił mięśniowych i ruchu, najczęściej i najdłużej przyjmowanych pozycji ciała. Należy dążyć do stworzenia dziecku optymalnych warunków różnorodnej aktywności ruchowej dla jego prawidłowego rozwoju.
W osobniczym rozwoju postawy ciała wyróżnia się okresy stabilizacji i chwiejności, okresy kiedy zmiany są wyraźniejsze a wady postawy częstsze. Z uwagi na nierównomierny wzrost poszczególnych części ciała można zaobserwować charakterystyczne dla pewnych okresów rozwojowych zmiany proporcji ciała, zarówno długości kończyn dolnych, tułowia, jak i szerokości. Zmienia się kąt pochylenia mostka, miednicy itp. Takie okresy życia dziecka , w których występują liczne wady w postawie, nazywamy krytycznymi okresami dla posturo genezy.
W okresie przedszkolnym (4-6 lat) postawa dziecka wykazuje tendencję do zwiększania przodopochylenia miednicy i jednocześnie powiększania lordozy lędźwiowej. Dlatego nadmiernie uwypuklony brzuch, ze współistniejącą silnie zaakcentowaną lordozą lędźwiową i kifozą piersiową, uznaje się w tym wieku za wadę.
W wieku szkolnym należy zwrócić uwagę na dwa okresy krytyczne. Pierwszy z nich przypada na 6-7 rok życia, drugi na 11-12 rok życia u dziewcząt, u chłopców na 13-14 rok. Źródeł pierwszego okresu krytycznego należy upatrywać w nowych dla dziecka warunkach szkolnych, w przejściu ze swobodnego wysiłku i odpoczynku w narzucony kilkugodzinny system przebywania w szkole, niekorzystne pozycje statyczne spowodowane długotrwałym siedzeniem w ławce szkolnej, noszeniem dodatkowych ciężarów (teczka), czynniki psychiczne (trema, lęk), czynniki higieniczno-zdrowotne mające związek z odległością od tablicy, oświetlenie, noszoną odzieżą i obuwiem.
Okres drugi tzw. „skok pokwitaniowy” jest okresem dużej dysharmonii. W okresie tym występuje intensywny przyrost długości kończyn dolnych, nieco mniejszy tułowia, zmiana proporcji ciała i przesunięcie środka ciężkości ku górze. Jednocześnie wydłużone mięśnie są osłabione i nie są w stanie w pełni ustabilizować wyrośniętego i chwiejnego kręgosłupa, co może powodować jego odkształcanie. Jeśli nieprawidłowe wygięcie kręgosłupa trwa długo, w miejscach zwiększonego, długotrwałego nacisku kość rośnie wolniej i grubieje, natomiast w miejscu zmniejszonego nacisku może rosnąć szybciej. Układ kostny stopniowo się odkształca, a kalectwo utrwala. Przykładem może być kifoza młodzieńcza, tzw. Choroba Scheuermanna. W okresie pokwitania dziewczęta, których sutki rozwijają się obficiej, starają się ukryć ten nadmiar poprzez wysuwanie barków do przodu, co powoduje zaokrąglenie pleców – kifozą piersiową.
Opisane skrzywienia kręgosłupa pojawiają się wówczas, gdy obniżenie siły mięśniowej i nieprawidłowe ustawienie miednicy jest symetryczne. Natomiast gdy niedowład mięśni grzbietu jest jednostronny wytwarza się boczne skrzywienie kręgosłupa – skolioza. Stan osłabienia siły mięśniowej trwa ok. 2 lat. W tym okresie należy zwiększyć ogólną aktywność ruchową dziecka, a w razie wystąpienia jakichkolwiek zniekształceń automatycznie wdrożyć postępowanie korekcyjno-wyrównawcze.
U dorosłego człowieka na zmianę postawy wpływają: charakter pracy zawodowej (osłabienie bądź przeciążenie określonych mięśni), tryb życia zwłaszcza sedenteryjność, powiększenie wagi ciała, u kobiet liczba ciąż i ich przebieg oraz występujące już od 30 roku życia zmiany w narządzie ruchu. W miarę upływu lat postępuje proces zużycia. Kręgosłup ulega skróceniu, zesztywnieniu, tyłozgięciu, może narastać kifoza starcza. Wpływa to niekorzystnie na pracę narządów wewnętrznych, ogranicza sprawność ruchową, powoduje różnorakie dolegliwości.
Im mniej ruchliwy jest człowiek, tym w szybszym tempie jego układ mięśniowy staje się niewydolny, zatracający zdolność stabilizacji czynnej kręgosłupa. Jest to jeden z rodzajów znanego w medycynie zaniku z nieczynności. Tych zmian można uniknąć, a w każdym razie je opóźnić, poprzez systematyczną aktywność ruchową i dbałość o prawidłową postawę ciała w ciągu całego życia człowieka.

DBAJ O PRAWIDŁOWĄ POSTAWĘ CIAŁA

          Już na podstawie własnych obserwacji możemy stwierdzić, że postawa ciała jest cechą charakterystyczną każdego człowieka, po której z daleka możemy go poznać. Sylwetka każdego z nas, wyrażająca stan fizyczny i psychiczny, uzależniona jest w znacznym stopniu od budowy ciała, sposobu „trzymania” się i poruszania oraz stanu psychicznego. Dobre samopoczucie powoduje podświadome prostowanie tułowia, uniesienie głowy, sprężysty chód i energiczne ruchy ciała (postawa czynna). Z kolei zły stan psychiczny i przygnębienie uzewnętrznia się w naszej postawie pochyleniem głowy i tułowia do przodu, wysunięciem barków i brzucha oraz opadaniem ramion (postawa bierna).

          Postawa ciała jest nawykiem ruchowym, kształtującym się na określonym podłożu morfologicznym i strukturalnym, ściśle związanym z codzienną działalnością człowieka. Nawyki te mogą być dobre lub złe i wpływać na dobrą lub złą postawę ciała. Ze zdrowotnego punktu widzenia wartościowa jest postawa czynna, dlatego należy już u małego dziecka kształtować nawyk prawidłowej, czynnej postawy ciała i pielęgnować ją w życiu dorosłym.

          Najczęściej w naszym życiu codziennym przyjmujemy nieprawidłową postawę, co oznacza, iż kręgosłup nie znajduje się w naturalnej pozycji, lecz wprost przeciwnie, jest wygięty lub skrzywiony. Przy najmniejszym ruchu odkształca się w odmienny sposób.

          Przyczyna nieprawidłowej postawy nie tkwi jednak w ruchu, lecz jakkolwiek wydawałoby się paradoksalne – w fazie odpoczynku. To nie wykonywane przez nas codzienne ruchy prowadzą do trwałych deformacji kręgosłupa, ale raczej niewłaściwe pozycje, które przyjmujemy stojąc, siedząc i leżąc. Dla przykładu, pozycja stojąca z ugiętą jedną, stale tą samą nogą  , bądź tak często spotykana u dzieci pozycja siedząca z podkurczoną tą samą nogą, stwarzają niekorzystne warunki dla kręgosłupa, powodujące jego wygięcie w bok. Notoryczne przyjmowanie złych pozycji skutkuje utrwalaniem się nieprawidłowych nawyków ruchowych, zniekształcaniem układów mięśniowego i kostno-stawowego oraz powstawaniem wad postawy ciała.

          Trzonem postawy ciała jest kręgosłup, który za pośrednictwem klatki piersiowej, obręczy barkowej i biodrowej, bierze udział w każdym niemal działaniu ludzkim, przez co wystawiany jest miliony razy w ciągu życia na ciężką próbę. Kluczem dla całej postawy jest przede wszystkim ustawienie miednicy, na której opiera się kręgosłup. Wszelkie odchylenia w budowie, ustawieniu i ruchach miednicy wpływają w sposób zasadniczy na budowę, ustawienie i czynność kręgosłupa oraz całego tułowia.

          Miednica powinna być ustawiona równolegle do podłoża gdy patrzymy na nią z tyłu lub przodu. Kręgosłup ustawia się wtedy pionowo. Skośne ustawienie miednicy, widziane od tyłu lub przodu, pociąga za sobą wygięcie kręgosłupa skierowane w stronę niżej ustawionego talerza kości biodrowej. W ten sposób kręgosłup rozwija się nieprawidłowo, stopniowo odkształcają się kręgi i wytwarza się boczne skrzywienie kręgosłupa – skolioza.

          Patrząc na miednicą z boku można zauważyć, że jest ona pochylona do przodu. Zwiększenie lub zmniejszenie tego fizjologicznego przodopochylenia może być przyczyną zniekształceń kręgosłupa, pogłębiania lub zmniejszania jego fizjologicznych krzywizn, prowadząc do powstawania wad postawy u dzieci i występowania bólów kręgosłupa u dorosłych.

          Kręgosłup przypomina swym kształtem podwójną literę S. Prawidłowe krzywizny fizjologiczne charakteryzują się wygięciem w odcinku szyjnym i lędźwiowym do przodu (lordoza), a w odcinku piersiowym i krzyżowo-ogonowym ku tyłowi (kifoza), dzięki czemu aż 17-krotnie zwiększa się jego odporność na obciążenia i wstrząsy.

          Kręgosłup musi być solidną konstrukcją, wytrzymałą i jednocześnie elastyczną z uwagi na spełnianie funkcji podporowej (dźwigania naszego ciała) i funkcji ruchu – jakby przeciwstawnej. Pierwsza wymaga stabilizacji, druga zaś znacznej ruchomości. Zjawisko to dotyczy zwłaszcza odcinka lędźwiowego kręgosłupa, dlatego też jest on narażony na najwięcej przeciążeń, urazów i zmian chorobowych.

          Kręgosłup, składający się z 33/34 kręgów, byłby mało stabilny, gdyby nie liczne więzadła i mięśnie, odpowiadające za jego właściwe ukształtowanie.

          Prawidłowe napięcie mięśniowe, uzależnione w dużej mierze od naszej woli, a więc czynnie oddziaływujące na postawę, chroni kręgosłup przed przeciążeniem, zniekształceniem i zmianami zwyrodnieniowymi. Gdy układ mięśniowy z różnych przyczyn nie może podołać siłom przeciążającym, ulega rozciągnięciu i osłabieniu. Wówczas odpowiedzialność za prawidłowy kształt kręgosłupa przejmują więzadła i stawy. Jeśli i te ulegną nadmiernemu przeciążeniu, deformacji poddają się kości, co doprowadza do nieodwracalnych zmian w ich strukturze.

          Stała dbałość o układ mięśniowy, przy jednoczesnym siedzącym trybie życia, jest bezwzględnym wymogiem w utrzymaniu prawidłowe postawy ciała.

          Szczególnie ważnym jest prostownik grzbietu, któremu zawdzięczamy spionizowaną postawę, odróżniającą ludzi od zwierząt. Jego ciągłe wzmacnianie, jak również wspomagających mięsni brzucha, lędźwiowych i pasa barkowego zapewni kręgosłupowi sprawność aż do późnej starości.

Wady postawy u dzieci i młodzieży to nie tylko problem zdrowotny, ale i społeczny. Mimo swej doniosłości nie został on rozwiązany w szkole, ani poza nią. Wyraźne nieprawidłowości w rozwoju narządu ruchu i statyki ciała, potwierdzone przez badania specjalistów, stwierdzono u ok. 90% badanej populacji dzieci, z tendencją zwyżkową.

          Wady postawy są wynikiem zmian chorobowych, zaburzeń psychicznych lub złych warunków bytowych i higienicznych, wadliwego nawyku postawy lub czynników wrodzonych. Przejawem występowania wady są najczęściej zmiany kształtu kręgosłupa oraz odcinków bezpośrednio z nim związanych.

          Prawidłowa postawa ciała charakteryzuje się: prostym ustawieniem głowy, symetrycznym ułożeniem barków i łopatek, prostym kręgosłupem w płaszczyźnie czołowej, 4 fizjologicznymi wygięciami w płaszczyźnie strzałkowej, dobrze wysklepioną klatką piersiową (przednia ściana klatki piersiowej jest najdalej wysuniętą ku przodowi częścią ciała), dobrze podpartą miednicą na główkach kości udowych oraz prostymi kończynami dolnymi i prawidłowymi sklepieniami stopy.

          Wszelkie odchylenia od ogólnie przyjętych cech prawidłowej postawy, właściwych danej kategorii wieku, płci i budowy somatycznej nazywamy wadą postawy. Ważnym jest, aby umieć ocenić, z jakimi objawami należy udać się bezzwłocznie do lekarza lub specjalisty, których wczesna i fachowa pomoc może zapobiec tragedii dziecka i jego rodziny. Dlatego też lepiej jest wykryć każdą asymetrię, poddać ją analizie, ocenić i w razie wątpliwości poradzić się lekarza, niż ją przeoczyć tracąc szansę wczesnej ingerencji korekcyjnej lub leczniczej. W tym celu należy dokonać oględzin dziecka z przodu, od tyłu i z boku, poszukując asymetrii poprzez wzrokowe łączenie określonych punktów kostnych.

          Od przodu patrzymy czy broda, mostek, pępek, spojenie łonowe leżą na jednej prostej pionowej, padającej w równej odległości między kolanami i kostkami. Proste poziome punkty kostne barków, obojczyków, bioder, kolan i kostek winny być równoległe i prostopadłe do pionu.

          W obserwacji od tyłu patrzymy czy na jednakowym poziomie są barki, łopatki, biodra, fałdy pośladkowe, doły podkolanowe i kostki. Czy pion spuszczony z potylicy pokrywa się z linią kręgosłupa, pada na szparę międzypośladkową oraz w równej odległości między kolanami i kostkami. Czy łopatki jednakowo przylegają lub odstają od klatki piersiowej po stronie lewej i prawej, czy trójkąty talii (przestrzeń między tułowiem i swobodnie opuszczonym ramieniem) mają jednakowy kształt.

          Jeśli dostrzeżemy jakieś asymetrie należy sądzić, że mamy do czynienia z rozwijającym się bocznym skrzywieniem kręgosłupa. Przy oglądaniu dziecka z boku należy zwrócić uwagę, czy nie ma ono nadmiernie wysuniętych ku przodowi głowy i barków, a wygięcia w odcinku piersiowym i lędźwiowym nie są zbytnio pogłębione lub spłaszczone. W tej grupie najczęstsze wady to: plecy okrągłe, plecy wklęsłe, plecy okrągło-wklęsłe i plecy płaskie.

          Plecy okrągłe. Wada ta charakteryzuje się zwiększonym wygięciem kręgosłupa ku tyłowi, najczęściej w odcinku piersiowym, wysunięciem Glowy i barków do przodu, rozsunięciem i odstawaniem od klatki piersiowej łopatek, spłaszczeniem i zapadnięciem klatki piersiowej, zmniejszeniem przodopochylenia miednicy. W plecach okrągłych osłabione są mięśnie grzbietu i mięśnie ściągające łopatki, natomiast nadmiernie napięte i przykurczone są mięśnie piersiowe.

          Plecy wklęsłe. Charakterystycznymi cechami tej wady, lokalizującej się w odcinku lędźwiowym są: nadmierne wygięcie fizjologicznej lordozy lędźwiowej, wypukły iwysunięty do przodu brzuch, uwypuklenie pośladków, zwiększenie przodopochylenia miednicy, osłabienie mięśni brzucha, pośladków i zginaczy stawu kolanowego, nadmiernie napięte mięśnie grzbietu w odcinku lędźwiowym i zginacze stawu biodrowego.

          Plecy okrągło-wklęsłe są połączeniem w/w rodzajów wad.

          Plecy płaskie charakteryzują się zmniejszeniem kąta przodopochylenia miednicy i spłaszczeniem obu krzywizn: kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej. Powoduje to upośledzenie funkcji kręgosłupa. Mięśnie grzbietu są słabo rozwinięte, barki opadnięte, łopatki odstające, klatka piersiowa spłaszczona, obniżone narządy wewnętrzne.

          Skolioza – boczne skrzywienie kręgosłupa – to odchylenie od osi anatomicznej całego kręgosłupa lub jego odcinka w płaszczyźnie czołowej. Charakteryzuje się asymetrycznym ułożeniem barków, łopatek, stawów biodrowych, osłabieniem i rozciągnięciem mięśni po stronie wypukłej skrzywienia, napięciem i przykurczami mięśni po stronie wklęsłej.

          Należy zaznaczyć, że zaburzenia postawy i ich skutki w narządach ruchu wywołują reakcję łańcuchową. Każda zmian a jednego odcinka względem drugiego wywołuje oddźwięk w innych odcinkach. Np. zwiększenie się lordozy szyjnej prowadzi do kompensacyjnego zwiększenia kifozy piersiowej oraz lordozy lędźwiowej, a te z kolei powodują bardziej skośne ustawienie żeber, spłaszczenie klatki piersiowej, rozluźnienie powłok brzusznych. Podobnie „łańcuchowo” rozwija się skolioza, która nie leczona może powodować nachylenie się i przesunięcie tułowia w stronę skrzywienia, zniekształcenie klatki piersiowej, wytworzenie się garbu żebrowego po jednej stronie, a wgłębienie żeber po przeciwnej stronie kręgosłupa.

          Wszelkie szkodliwości sumują się i prowadzą do przemieszczania się organów wewnętrznych i niekorzystnych zmian w pracy układów: oddechowego, krążenia i trawienia. Zauważenie jakichkolwiek odchyleń w postawie dziecka powinno skłonić rodziców do pokazania go lekarzowi. Im wcześniej rozpozna się wadę i wdroży proces korekcyjny oraz im skrupulatniej rodzice dopilnują leczenia, tym większe są szanse na wyeliminowanie wady lub zahamowanie jej rozwoju.

Zapobieganie wadom postawy ma ogromne znaczenie zarówno ze względu na kształtowanie harmonijnej i elastycznej sylwetki u dziecka, jak też dlatego, że przeciwdziała wytworzeniu się podłoża, na którym powstają wszelkie zniekształcenia. Podstawowymi działaniami w tym względzie są: nauczenie już we wczesnym dzieciństwie i wyrabianie  nawyku utrzymania prawidłowej postawy ciała we wszystkich czynnościach życia, przestrzeganie prawidłowej postawy ciała przy pracy i wypoczynku, dostosowanie sprzętów domowych i środowiska do potrzeb i możliwości fizjologicznych kręgosłupa oraz ograniczenie siedzącego trybu życia i zwiększenie ogólnej aktywności ruchowej.

          Ruch jest głównym czynnikiem zapobiegającym wadom postawy i jednocześnie dążącym do utrzymania w dobrej kondycji mięśni, zwłaszcza mięśni kręgosłupa. Ogólnym zjawiskiem jest, w miarę upływu lat, lenistwo ruchowe. Potwierdzone przez badaczy ograniczenie aktywności ruchowej na rzecz siedzącego trybu życia przyczynia się do wytworzenia się niekorzystnych zmian adaptacyjnych, ograniczających niezbędne w życiu możliwości funkcjonalne człowieka.

          Sedenteryjność jest głównym mankamentem naszego życia, zarówno podczas pracy, jak i odpoczynku. Na 12-15 godzinny dzień dziecka, w zależności od wieku, przeciętnie przypada: 4-7 godz. siedzenia w szkole, 2-4 godz. odrabiania lekcji w pozycji siedzącej, 3 godz. Wypoczynku, z natury biernego – czytanie, oglądanie TV, praca przy komputerze, 1 godz. Łącznie spożywania posiłków, także siedząc.

          Dzieci młodsze w okresie zimowym lub podczas niepogody spędzają wolny czas bawiąc się, najczęściej również w pozycji siedzącej. Okresem prowokującym do samorzutnego wyrównywania niedoboru ruchu jest lato i krótkie okresy wiosny i jesieni, gdy istnieją ku temu odpowiednie warunki.

          Nagminnym zjawiskiem staje się częste, bez uzasadnionej stanem zdrowia przyczyny, zwalnianie dziecka z zajęć szkolnych z wychowania fizycznego. Wszystko to wpływa na zmniejszanie się wrodzonej potrzeby ruchu. Stąd konieczność kierowania się rozsądkiem w uprawianiu różnych form aktywności ruchowej. Dobór ruchu musi być taki, aby z jednes strony równoważył swym oddziaływaniem ogólnym nasz siedzący tryb życia, a z drugiej strony wyrównywał indywidualne niedobory ruchowe. Szczególnie cenne są te formy aktywności ruchowej, które można kultywować przez całe życie. Należą do nich: pływanie, narciarstwo, łyżwiarstwo, turystyka piesza, rowerowa, kajakowa, tenis, jeździectwo. Szczególnie godnym polecenia środkiem  jest pływanie, gdyż w wodzie nasze ciało waży 10 % swojej „suchej” masy, a mięśnie i stawy o wiele łatwiej się poruszają, co sprawia, że mniejszym wysiłkiem można je w ten sposób wzmocnić. Pływanie jest więc idealną wprost metodą rozruszania mięśni, ścięgien, stawów i więzadeł, najlepszym sposobem odciążania pleców i kręgosłupa.

          Opanowanie umiejętności związanych z daną formą aktywności ruchowej, wdrożenie się od dzieciństwa do systematycznego uprawiania danej dyscypliny, zasmakowanie w przyjemnościach jakie ona daje, stwarza podwaliny zachowania zdrowia. Rodzice powinni dbać nie tylko o to, aby dzieci rosły w odpowiednich warunkach zdrowotnych i higienicznych, rozwijały się intelektualnie, ale również o to, by przywykły do ćwiczeń i nabrały zamiłowania do ruchu.

          Wspólne z dzieckiem zainteresowanie sportem, wspólny – niezależnie od pory roku – udział w różnych sportach rekreacyjnych, nie tylko wyrównuje niedobór ruchu, ale też wzmacnia więź rodzinną, oddziaływuje wychowawczo oraz kształtuje właściwe nawyki ruchowe. Zamiast wylegiwać się w łóżku, oglądać program telewizyjny „jak leci” itp. rodzice powinni pójść z dzieckiem na spacer, do lasu czy na ślizgawkę. Przebywanie przez dłuższy czas w pozycjach przymusowych, zwłaszcza stojącej lub siedzącej, nie wpływa dobrze na rozwój dziecka. Codzienna porcja ruchu na świeżym powietrzu jest dla niego niezbędna. Praca fizyczna i umysłowa, obowiązki i zabawa powinny być harmonijnie zaplanowane i realizowane. Jednostronne przeciążenie dziecka, zarówno fizycznie jak i umysłowo, jest dla niego szkodliwe.

          Poza wzmacnianiem odpowiednich zespołów mięśniowych poprzez ruch, niezbędne jest równoległe wyrabianie nawyku zachowania prawidłowej postawy ciała. Pionizacja powoduje przeciążenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Przy wszystkich czynnościach codziennych przyjmujemy najczęściej pozycję pochyloną ku przodowi, która nie jest w pełni zabezpieczona układem stabilizującym. Ponadto niedobór ruchu powoduje osłabienie, w stosunku do potrzeb stabilizacji, mięśni grzbietu i brzucha, co z kolei wpływa niekorzystnie na stan fizjologicznych krzywizn kręgosłupa. Dlatego należy już od najmłodszych lat wyrabiać u dziecka nawyk  prawidłowej postawy ciała we wszystkich czynnościach dnia codziennego takich jak: sprzątanie, słanie łóżka, zamiatanie, odkurzanie, podnoszenie i przesuwanie przedmiotów itp. wymagających odpowiedniej techniki oszczędzającej kręgosłup. Wszystkie te czynności należy wykonywać w pozycjach jak najbardziej zbliżonych do pionu. Przyswojone w dzieciństwie nawyki prawidłowych pozycji przy czynnościach codziennych zaowocują w wieku dojrzałym sprawnością i bezbolesnością kręgosłupa.

          Ważnym elementem profilaktycznym jest ochrona dziecka przed chorobami przewlekłymi, zwłaszcza krzywicy, katarów, chorób układu oddechowego i wad wzroku. Wady w oddychaniu spowodowane upośledzeniem drożności górnych dróg oddechowych (np. skrzywienie  przegrody nosowej, nadmierne powiększenie migdałków) przyczyniają się do wadliwego toru oddychania, gorszego rozwoju klatki piersiowej i do pogorszenia postawy. Niewyrównane wady wzroku zmuszają dziecko do niepotrzebnego zbliżania głowy do stołu podczas zajęć szkolnych. Pociąga to za sobą utrwalone wysunięcie głowy i barków do przodu, co powoduje wadliwość postawy. Należy wystrzegać się czynników szkodliwych zarówno natury ogólnej (przegrzewanie, choroby zakaźne, ograniczenie ilości ruchu, zwłaszcza na świeżym powietrzu) jak i bezpośrednio oddziaływujących na kręgosłup, a przede wszystkim długotrwałych nieprawidłowych pozycji. O tym w następnym artykule.

Niezależnie od przyczyn wywołujących wady postawy, na co w części przypadków nie mamy wpływu (np. wady wrodzone) istnieją czynniki wady potęgujące. Szkodliwość wielu z nich można ograniczyć, świadomie dobierając warunki oddziaływania poszczególnych elementów środowiska zewnętrznego. Analizując je, dużego znaczenia nabiera czynnik czasu zgodnie z twierdzeniem, że efekt działania bodźca zależy nie tylko od jego charakteru, ale także siły, a w omawianym przypadku czasu jego trwania.

          Ponieważ dziecko, zwłaszcza starsze, codziennie kilka godzin spędza w ławce szkolnej lub odrabia lekcje, działanie pozycji i czynnika czasu może być wykorzystywane w celach poprawy postawy, natomiast zbagatelizowanie tej możliwości wpływać wręcz szkodliwie. Należy dbać o prawidłową pozycję roboczą. Biurko lub stół do odrabiania lekcji powinno być kwadratowe lub prostokątne, z oświetleniem padającym z lewej strony (dla praworęcznych) i nie drażniącym oczu oraz o takiej wysokości, by dziecko przy siedzeniu opierając się przedramionami o blat miało wyprostowany kręgosłup i barki ustawione poziomo. Wysokość krzesła powinna odpowiadać długości podudzi (stopy oparte o podłoże), a wymodelowane oparcie winno podpierać odcinek lędźwiowy kręgosłupa.

          Zasadą obowiązującą przy odrabianiu lekcji jest zmienność pozycji. Pozycję opisaną powyżej, traktowaną jako zasadniczą, stosuje się przy pisaniu, kreśleniu itp. Wyłączne jej egzekwowanie może być szkodliwe. Lekcje ustne lub wymagające w niewielkim stopniu notowania, powinno się odrabiać w pozycji siadu klęcznego na taborecie (odciążającej kręgosłup) z podpartymi o blat ramionami. Lekcje wyłącznie ustne można przygotować w pozycji leżąc na brzuchu, stosując podparcie głowy na dłoniach lub przedramionach. Długotrwałe odrabianie lekcji powinno być przerywane co godzinę zabawą ruchową, kilkoma ćwiczeniami rozciągającymi lub chociażby krótkim spacerem po mieszkaniu.

          Działanie pozycji i czynnika czasu ma również duże znaczenie podczas snu. Sen dzieci młodszych trwa minimum 10 godzin, starszych 8-9. Dziecko powinno mieć własne łóżko o twardym, nie uginającym się materacu i małą poduszką o takiej grubości, żeby wypełniała przestrzeń między barkiem a uchem, w pozycji leżenia na boku.

          Dziecko nie powinno dźwigać ciężarów i pracować ponad siły przerastające jego możliwości fizyczne. Pamiętać należy, aby teczki i plecaki szkolne nie były za ciężkie, były dobrze dopasowane i tak zapakowane, aby ich zawartość była równomiernie rozłożona i nie ulegała przemieszczeniu. Jeśli dziecko nosi teczkę na jednym ramieniu powinno to robić na zmianę – raz na jednym, raz na drugim ramieniu.

          Ważnym czynnikiem profilaktycznym jest prawidłowe odżywianie dziecka już od urodzenia. Racjonalne przejście z karmienia mlekiem, kleikami i kaszkami na bardziej treściwe żywienie wpływa dodatnio nie tylko na rozwój elementów mięśniowo-więzadłowych, ale także zapobiega rozciągnięciu żołądka i osłabieniu powłok brzusznych dziecka, tak ważnych dla prawidłowej postawy.

          Odżywianie powinno być pełnowartościowe prowadzone według ogólnie znanych zasad. Jest to niezbędne, gdyż życie to stałe wydatkowanie energii na pracę mięśniową, utrzymanie stałej temperatury ciała, wykonywanie licznych funkcji życiowych. Ilość energii dostarczana organizmowi z pożywieniem powinna być równa ilości energii wydatkowanej. W przeciwnym wypadku energia gromadzi się w organizmie w postaci tłuszczu powodując nadwagę lub otyłość. W przypadku znacznej nadwagi należy stosować dietę odchudzającą zgodnie z zaleceniami lekarza i zintensyfikować ogólną aktywność ruchową. Nadmierny ciężar ciała przy słabej muskulaturze jest czynnikiem powodującym przeciążenie kręgosłupa i pogłębiającym wadę. Należy zaznaczyć, że podobnie jak przekarmienie szkodliwe jest również niedożywienie. Pokarm powinien być bogaty w białko, jarzyny i owoce.

          Skóra dziecka, jeśli pozwala na to pogoda, powinna być jak najczęściej wystawiana na działanie słońca i powietrza. Odzież powinna być lekka, nie krępująca, dostosowana do temperatury otoczenia lecz nie za ciepła, by nie powodowała przegrzania organizmu. Nazbyt ciasne ubrania zmuszają do przyjęcia nienaturalnej postawy, ta zaś po dłuższym czasie może wywoływać bóle pleców. Obuwie powinno być lekkie,  z szerokimi noskami i twardym napiętkiem, podeszwy na mikrogumie. Niewłaściwe obuwie wpływa niekorzystnie na sposób chodzenia, a tym samym na postawę.

          Wadliwie ukształtowany kręgosłup jest bardziej podatny na uszkodzenia i przedwczesne zużywanie się, zwyrodnienie chrząstek stawowych i krążków międzykręgowych. Zapobieganie powstawaniu wad postawy u dzieci pozwala więc uniknąć  dolegliwości bólowych u dorosłych. Leczenie powstałej już wady jest trudniejsze i długotrwałe, lub nawet niemożliwe i z tych względów również korzystniej jest unikać tej sytuacji i czynników mogących sprzyjać wytworzeniu się wadliwej postawy.

W dniach 10-11.10.2019 p. Joanna Ożóg uczestniczyła w szkoleniu „Współczesne metody diagnozowania i leczenia tkanek miękkich – Techniki Energizacji Mięśni (TEM) cz.2”. Było to jej drugie szkolenie z zakresu terapii tkanek miękkich i obejmowało zastosowanie TEM w leczeniu krótkich mięśni kręgosłupa, barku i stawu biodrowego.

Czym są współczesne metody diagnostyki i leczenia dysfunkcji tkanek miękkich?

Celem terapii tkanek miękkich jest usunięcie napięć oraz dysfunkcji układu mięśniowo-powięziowego (ścięgien, mięśni, więzadeł oraz powięzi) za pomocą określonych technik. Terapia jest bardzo bezpieczna i nieinwazyjna. Składa się ona z oceny funkcjonalnej pacjenta oraz układu mięśniowo-powięziowo-szkieletowego oraz wdrożeniu odpowiedniej terapii w zależności od rodzaju dysfunkcji. Techniki stosowane w ramach tego podejścia mają charakter funkcjonalny, użytkowy, czyli skupiają się na efekcie w postaci właściwych nawyków ruchowych.

Leczenie dysfunkcji tkanek miękkich ma zastosowanie m.in. w leczeniu:

• mięśniowo-powięziowych zespołów bólowych;
• ograniczeń ruchomości stawów;
• zaburzeń napięć mięśniowych;
• sztywności mięśni;
• wad postawy;
• skolioz.

Skoliozy charakteryzują się dużą różnorodnością dotyczącą stopnia zmian, ich tempa narastania, a także wieku pacjenta i prowokowanych objawów, dlatego też metoda leczenia dobierana jest indywidualnie do każdego dziecka. Skoliozy o większym stopniu skrzywienia wymagają poza ćwiczeniami także gorsetowania.
Podział skolioz na podstawie kąta Cobba, kwalifikujący do odpowiedniej metody leczenia:
Skoliozy poniżej 10⁰ – wymagają obserwacji i kontrolnych badań
Skolioza I⁰ – 10⁰ – 24⁰ – leczenie oparte o ćwiczenia
Skolioza II⁰ – 25⁰ – 40⁰ – leczenie oparte o stosowanie gorsetów i ćwiczeń
Skolioza III⁰ – > 50⁰ – leczenie operacyjne
Skoliozy w przedziale 40⁰-50⁰ wymagają oceny ryzyka progresji skrzywienia i indywidualnego podjęcia decyzji o sposobie leczenia.
Gorsetowanie stosowane jest przede wszystkim u dzieci i młodzieży, których kręgosłupy są bardzo plastyczne, a przez to podatne na narastanie zmian. Gorset umożliwia wówczas przebywanie w pozycji skorygowanej, zapewniając kręgosłupowi oraz tkankom miękkim prawidłowe warunki do rozwijania się. Podstawowa rola obejmuje odciążenie kręgów po stronie wklęsłej skrzywienia z jednoczesną ochroną przed ich zgniataniem. Gorset poza ochroną przed skrzywieniem w płaszczyźnie czołowej, zabezpiecza także kręgosłupa przed przemieszczeniami w pozostałych kierunkach. Odciążenie strony wklęsłej następuje z jednoczesnym rozciągnięciem mięśni i więzadeł tej samej strony i rozluźnieniem po stronie przeciwnej. Współczesne gorsety projektowane są w taki sposób, aby w jak najmniejszym stopniu ograniczały normalne funkcjonowanie. Pacjenci są w stanie wykonywać wszelkie ruchy bez uczucia dyskomfortu. Zakończenie leczenia następuje po osiągnięciu dojrzałości kostnej lub wcześniej jeśli mimo stosowania gorsetu skrzywienie narasta. Ta druga sytuacja często wiąże się z podjęciem decyzji o leczeniu operacyjnym.

W przypadku konieczności zaopatrzenia w gorset warto postępować według poniższych wskazówek:

1. należy uzyskać zlecenie na gorset korekcyjny do leczenia skolioz od lekarza specjalisty ( lekarz rehabilitacji ruchowej, ortopeda) – kod: Ł.055.01 pozwala uzyskać refundację z NFZ dla dziecka, które nie ukończyło 18 roku życia!
2. w celu potwierdzenia zlecenia należy udać się do Świętokrzyskiego Oddziału NFZ – Punkt Obsługi dla Interesantów w Kielcach, al. IX Wieków Kielc 2a
3. z potwierdzonym zleceniem można udać się do placówki wykonującej gorsety m.in.:
• vigo-ortho.pl http://www.vigo-ortho.pl/pl-PL/content/vgo-w-twojej-okolicy/4/
• Kielce – OrtoPes https://ortopes.pl/gorsety-korekcyjne/
• Protetica.eu Łódź

KONSULTACJE ORTOPEDYCZNE I FIZJOTERAPEUTYCZNE

WARSZAWA

DR HAB. N. MED. MARCIN TYRAKOWSKI – ortopeda dziecięcy

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. Prof. Adama Grucy ul. Konarskiego 13

DR ŁUKASZ ANTOLAK – Specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu, chirurgia kręgosłupa

https://www.crsclinic.pl/kadra/dr-lukasz-antolak/
https://www.cmgamma.pl/specjalista/lukasz-antolak/

DR AGNIESZKA STĘPIEŃ – fizjoterapeuta
Orthos Mokotów- filia Adres: ul. Jacka Kaczmarskiego 37 lok. U8

LUBLIN

DR HAB. N. MED. MICHAŁ LATALSKI – ortopeda dziecięcy
ul. Spadochroniarzy 8 https://luxmedlublin.pl/e-rezerwacja/

DR. N. MED. MAREK FATYGA – ortopeda
Przychodnia Sanus, ul. Magnoliowa 2
Szpital Kliniczny im. Profesora Antoniego Gębali https://www.uszd.lublin.pl/

KIELCE

Centrum Rehabilitacyjno – Medyczne TERAPEUTA
ul. Romualda 3 http://crmterapeuta.pl/

FootMedica centrum badania i leczenia stóp
Al. Szajnowicza-Iwanowa 13

Zgodnie z art. 13 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r. (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016) informuje się, iż:
1) administratorem danych osobowych wychowanków jest Międzyszkolny Ośrodek Gimnastyki Korekcyjnej i Kompensacyjnej w Starachowicach, ul. Żeromskiego 1a 27-200 Starachowice.
2) osobą odpowiedzialną za prawidłowe przechowywanie danych w MOGKiK w Starachowicach są:
• Dyrektor p. Izabela Linek (ADO) ( e-mail: mogkik@mogkik.pl,  tel. 47 274-71-96) oraz
• Inspektor Danych Osobowych (IOD) p. Joanna Ożóg (e-mail: mogkik_rodo@op.pl ,  tel 41 274-71-96).

3) w MOGKiK przetwarza się następujące dane osobowe wychowanka wraz z powiązanymi z nim danymi rodzica: imię i nazwisko dziecka, PESEL, data urodzenia, imiona rodziców, adres zamieszkania, szkoła do której uczęszcza dziecko, numer telefonu rodzica.
4) powyższe dane osobowe Państwa dzieci są przetwarzane w ramach uczestnictwa w zajęciach korekcyjnych w Ośrodku ( Księga Zapisu, Karta Uczestnika Zajęć w MOGKiK, dziennik zajęć, Badanie fotogrametryczne „MORA”). Podanie przez Panią/Pana danych osobowych wymienionych powyżej jest wymogiem ustawowym. 
5) odbiorcami danych osobowych będą wyłącznie podmioty uprawnione do uzyskania danych osobowych na podstawie przepisów prawa tj. Dyrekcja oraz nauczyciele MOGKiK.
6) dane osobowe będą przechowywane przez okres uczęszczania Państwa dziecka do Ośrodka, a także 10 lat po jego zakończeniu.
7) dane osobowe ucznia i jego rodziców nie będą przekazywane do państwa trzeciego/organizacji międzynarodowej poza obszar działania RODO.
8) każdy rodzic lub opiekun prawny wychowanka posiada prawo do dostępu do danych osobowych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania lub odwołania uprzednio udzielonej zgody.
9) ma Pan/Pani prawo wniesienia skargi do Prezesa UODO gdy uzna Pan/Pani, iż przetwarzanie danych osobowych narusza przepisy ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dn. 27 kwietnia 2016 r. W razie pytań/wątpliwości/zażaleń prosimy o kontakt z Inspektorem Ochrony Danych – mogkik_rodo@op.pl. Wszelkie pytania i zgłoszenia wynikające z realizacji praw i wolności wymagają formy pisemnej w postaci wersji papierowej złożonej w sekretariacie MOGKiK lub pisma skierowanego na adres e-mail IOD.

………………………………………

Pieczątka i podpis Administratora